En dan zit je zomaar ineens met nog drie mensen, die elkaar ook niet kennen, bij elkaar om het Berenbord te demonstreren. De setting was geheel vrij: geen casus, geen onderwerp. Wat is dan de gezamenlijkheid waaraan je werkt?
Ik koos deze keer voor een herkenbare, luchtige aanpak en stelde de groep voor om samen op vakantie te gaan. Dat is zelfs voor getrouwde stellen al een hele heksentoer. Ik was benieuwd hoe dit zou verlopen. Welke beren zouden deze mensen tegenkomen? Wat zou voor hen een mijlpaal zijn?
En dus gingen drie wildvreemden samen op vakantie. Ze kozen een bestemming en gingen op weg. Ja, dan moet je kiezen voor een vervoermiddel. En trouwens, hoe lang konden ze weg? En wat zouden ze gaan eten? En… vul maar wat in op de puntjes. Alles is langs gekomen.
De onderwerpen – eten, verblijf, wel of geen handdoeken mee, et cetera – kwamen aan bod omdat iemand er aan dacht en er over had nagedacht. Dat heeft natuurlijk alles te maken met de persoonlijke betrokkenheid van diegene. Vanuit die persoonlijke betrokkenheid kwam vervolgens het enthousiasme, of juist de aarzeling.
Dus wat leverde alleen al deze proefsessie op? Inzichten in elkaars verlangens en aarzelingen. Een blik op eigen bezwaren en wensen. Vreugde en verbazing. Een mooie foto van enthousiaste mensen.
En toen kwam de kers op de taart: deze 3 mensen wilden niet alleen verder met het Berenbord, ze wilden werkelijk samen op vakantie in de Spaanse bergen.
Doe mij nog maar zo’n leuke demonstratie.